محسن نامجو

راستش من نه سواد موسیقی دارم و نه چندان ذوقی در این وادی و این از نحوه موسیقی گوش دادنم پیداست یعنی نوع موسیقی که گوش می کنم کاملا بستگی داره به شرایط و حالات درونی و البته بیرونیم. همونقدر که در شرایطی از گوش دادن به یه آهنگ ابی لذت میبرم میتونم در شرایط دیگه از گوش دادن به موسیقی جیم موریسون یا پینک فلوید ،شجریان و یا حتی یه قطعه از باخ یا پاگانینی لذت ببرم. این روزها با موسیقی آشنا شدم که به مرور فهمیدم سازنده و خواننده او که همانا آقای محسن نامجو باشد تبدیل شده به پدیده ای در عرصه موسیقی کشور و تقریبا همه جا و در بین همه به نحوی صحبتش هست،یک گروه اونو به چوب تند انتقاد میرانند و گروه دیگر اونو پدیده ای میدانند که موسیقی کشور را متحول کرده و خود نابغه ای است .قدر مسلم اینه که جسارتی که نامجو در شکستن ردیفهای موسیقی دستگاهی ایران داشته و احاطه اش به سبکهای موسیقی غربی در هر موسیقیدانی در ایران تا به حال دیده نشده و این به نظر من مهمترین نکته در کار اونه،او درکارهایش هیچ ترسی از خارج خواندن ندارد. در واقع می توان گفت در کارهای او اصلا چیزی به نام خارج و داخل وجود ندارد.همین مساله دست او را باز گذاشته تا هرچه را می خواهد بخواند.نگران کم آمدن صدایش هم نباشد.نامجو در هر جا که لازم است کاستی های ردیف را با کمک گرفتن از موسیقی غربی پر می کند.همین جای کار است که خون طرفداران رگ گردنی موسیقی را به جوش می آورد. اونچه که محسن نامجو برای موسیقی ایران به ارمغان آورد ه نه آنچنان مخربه که بهش به عنوان معضل نگاه کرد و نه آنچنان نوید بخش که اونو نقطه عطفی در دنیای موسیقی بدانیم. موسیقی و آوازی که محسن نامجو ارایه می کند بر هیچ چهارچوب موسیقایی استوار نیست و حتی اگر فلسفه ای هم پشت آن باشد به دیلیل نداشتن چهارچوب

فرمال مشخص از میان خواهد رفت و مهمترین کار او همین جسارت دست زدن به کاری نو است

پ.ن:لطفا اگه با نظراتم موافق نیستید یا به نظرتون بی ربط اومد فحش ندید من که گفتم نه سواد دارم نه ذوق فقط خواستم عقب نیوفتم